Zo, we zijn alweer aan het einde van de Afvalrace. Alhoewel einde…. Het coronavirus gooit behoorlijk wat roet in het eten. Want die mooie finale die we allemaal verdient hebben is tijdelijk uitgesteld. Want wie weet hoe verder met het virus en het einde van de afvalrace.

Maar dat neemt niet weg dat het een weg was over bergen en door dalen met af en toe een beer op de weg. Want dat het vanzelf zou gaan zou een te mooie droom zijn. Ben echt wel beren op de weg tegen gekomen. Van een knie blessure, tot niet afvallen, tot een zwaar gekneusde vinger tot geen inspiratie hebben. En oh, ik de niet sporter die ineens moest gaan sporten. Ik zag de beren al op de weg voor ik begon en kwam er dus onderweg ook een aantal tegen. Maar ik was hier zeker op voorbereid.

Want wat was het mooi, dat ik huilend een squat ging doen. Ik kan het niet, ik weet niet hoe en alle redeneringen kwamen voorbij. Maar dank aan Dave dat hij mij erdoorheen loodste op 1 van mijn 1e keren sporten. En blijven herhalen waardoor ik ging glimlachen, want zonder hulp en inmiddels is het een terugkomende handeling in mijn sportpatroon. Hoe vet gewoon.

De sessies met Steef. Waarin meestal wel met een lach mijn eetpatroon werd besproken. Daar ging ik niet in de verdediging. Ik weet heel goed waar ik aan moest werken. Met dank aan hem kon ik dat knopje in mijn hoofd omzetten. Zeg maar KNOP. Want inmiddels ken ik veel gerechten uit mijn hoofd en vooral wat gezond is en ook nog eens heel lekker. De glimlach bij de kinderen als er weer iets nieuws op tafel komt wat uitgeprobeerd moest worden en wat super lekker is. En dat ze nu zelfs vragen wanneer ik het weer ga maken. En de leerpunten die ik met Steef besprak. Vooral die tussendoortjes he Steef…. Dat blijft een allertheids dingetje.

Dan het sporten op zich. Met Steef super dingen gedaan en geleerd. Ik die echt niet wilde sporten. Soms ook geen zin had en toch ging. Of die wil hardlopen maar hoe pak je dit aan? Wat ben ik de Personal Trainers van Enforce veel dank verschuldigd voor hun geduld en mij uitdagen dingen te doen waarvan ik dacht ze niet te kunnen. De slee, het optrekken terwijl ik aan een stang hang, opdrukken, noem het allemaal maar op. Ik weet dat ik het kan en in mezelf moet geloven.

Want mijn hart volgen, mijn gevoel volgen, mijn eigen indrukken dat is het allerbelangrijkste wat ik geleerd heb. Ik weet heel goed wat ik wil, waar en wanneer. En ik, ik ben de regisseur die het zelf in de hand heeft. Opgeven is geen optie. Lukt het niet rechtsom, dan is linksom ook een optie. Zowel eten, sporten als ook werk, vrienden en nog veel meer dingen zijn altijd mogelijk als er maar bij jezelf een ingang is. De mindset is om en blijft om.

Dat ik door de afvalrace enorm ben afgevallen, 3 kledingmaten kleiner heb, een veel betere conditie heb, veel betere mindset en ik me zoveel lekkerder en beter voel dan voor ik aan deze race begon was iets wat ik gehoopt had. En het mooie is ik heb het helemaal zelf gedaan. Ik had de sturing nodig om de goede weg op te gaan, want 95% deed ik zelf , die 5% was de hulp die ik kreeg vanuit vooral Steef, maar ook Mandy, Tamara, Sjef, Jochen en mijn medesporters bij Enforce Waalwijk. Maar ook mijn nieuwe lieve vriendinnen van de afvalrace met speciaal Judith en Debby. Ik noem ze mijn partners in Crime en Friends Forever. Want wat heb ik met jullie wat geappt en gelachen en een traan gelaten. Hoe fijn om met jou Judith, de sport BH uit te zoeken en nog een “gezonde” koffie in Breda te drinken. En met jou Debby samen de workout te doen en ons “horloge” te mogen delen. Jullie hebben een plekje in mijn hart, altijd! En dat wij zodra het kan afspreken is ook een vanzelfsprekendheid.

Zo mooi wat de afvalrace mij gebracht heeft. Dank aan iedereen die hieraan mee geholpen heeft! Ik heb mezelf een cadeau gedaan om dit nooit meer te vergeten in de vorm van een tattoo op mijn onderarm. Ook dit voor mezelf, omdat ik dit wil en gedaan heb!

Liefs Mirjam x