In mijn vorige blog schreef ik nog hoe het lichamelijke deel van De Afvalrace me mee viel en zo pats boem ineens is dat 300 graden gedraaid. In de afgelopen weken is er lichamelijk heel veel veranderd en helaas niet allemaal in positieve zin. Laten we beginnen met het positieve deel! Ondanks dat ik in de eerste weken af ben gevallen, daarna in een week weer wat aan ben gekomen om het er vervolgens weer af te werken ben ik nu zo’n 3,5 kg kwijt sinds de start van De Afvalrace. Minder dan ik in eerste instantie hoopte, maar het getalletje is wat omlaag. So far so good. Het mooiste vind ik dat ik veranderingen zie aan mijn lijf. Waar mijn benen blubberende hopen vlees waren beginnen ze strakker en steviger aan te voelen en voel ik in plaats van hompen vlees weer wat meer vorm. Wat een heerlijk gevoel want hoe graag ik ook minder gewicht op de weegschaal wil zien is het plaatje in de spiegel voor mij nog vele malen belangrijker!!!

Dan nu het negatieve nieuws. Al een hele lange tijd heb ik last van pijntjes. Al voordat ik überhaupt aan De Afvalrace begon had ik last van mijn heupen en ook zo nu en dan van mijn knie, schouders, pols noem maar op. De meeste niet zo noemenswaardig want ja hey pijntjes hebben we allemaal wel eens. Thats life. Behalve mijn heupen dan, daar zijn de benodigde huisartsbezoeken voor geweest. De meeste monde uit in “je hebt een slijmbeursontsteking” doe een rondje fysio, wat pijnstillers erbij en neem rust. Tussendoor ook nog een beknelde zenuw in mijn bil gehad “het Piriformis syndroom” maar dat was vrij snel opgelost met wat shockwave therapie en oefeningen. Maar die heupen, wat een drama! Het ging van podotherapeut en inlegzolen naar uiteindelijk een Hallux valgus operatie in de hoop dat een beter houding het op zou lossen. Eindstand de pijn die overgebleven is komt door mijn overgewicht, want ja met die meer dan 100 kg ben ik natuurlijk ook echt veel te zwaar! Hoe oneens ik het met sommige dingen ook was dat punt van overgewicht is meer dan waar dus tsjah, je legt je er maar bij neer en probeert er wat aan te doen. Hoe gaaf is het dan als je mag gaan knallen in De Afvalrace?! En dat knallen dat deed ik tot het mannetje met de hamer kwam. Tijdens een simpele warming up oefening, de Wall slide, kwam ik er achter dat ik mijn rechterarm niet zo ver omhoog kreeg als het zou moeten. Hij blokkeerde zo’n beetje op schouderhoogte. Gelukkig heb ik dan zo’n top trainer die dat meteen mee oppakt en op onderzoek uit gaat. Na wat oefeningen om te kijken hoe ver dat nu ging en waar de hinder en pijn zat bleek dat er toch wel wat meer aan de hand was dan, wat ik dacht, gewoon spieren die lang niks gedaan hadden en even moesten wennen. Remco begon wat onderzoek te doen aan mijn schouder en al vrij snel werd duidelijk dat het stiekem toch wel een beetje heel erg veel pijn deed. Ik vind Remco over het algemeen echt een fijne, gezellige en lieve trainer maar op dat moment kon ik hem echt wel schieten! Man wat deed die vent me pijn! Eindstand het was niet helemaal de bedoeling dat ik niet zo goed uit de weg kon met mijn schouder en het dringende advies was een bezoek aan de fysio. Zo gezegd zo gedaan.

Om een heel lang verhaal daarin kort te maken de fysio kon ik nog harder schieten dan Remco want de pijn werd alleen maar hevige en niet alleen maar in mijn schouder. The short cut, in zowel mijn beide schouders, beide heupen, mijn rechterknie en mijn rechterpols heb ik heel veel last van pijn in de gewrichten en pijn op de aanhechtingen. Daar het allemaal al langer speelt is het uiteindelijke vonnis een verwijzing naar de Reumatoloog. F*ck!!

In het verleden ben ik daar al eens geweest met klachten en heb toen de stempel Fibromyalgie gekregen omdat er verder niks werd gevonden. DIt is zo’n 6 jaar geleden. De klachten waren toen heel anders en eigenlijk heb ik daar al jaren geen last meer van gehad. Althans dat denk ik, want nu begint de twijfel en niet alleen bij mij, maar ook de fysio. Want weet je nog die slijmbeursontstekingen in mijn heup waar ik over vertelde?! Nou gezien die pijn soms maar één dag is en soms langer, zowel in rust kan zijn als na een actieve dag is de diagnose van slijmbeursontsteking wellicht niet helemaal goed geweest. Is het dan toch de Fibromyalgie?! Heb ik misschien Enthesitis (aanhechtingspijn) of nog vervelender…misschien een andere vorm van Reuma?! I don’t know…

Wat ik wel weet is dat de pijn alleen maar vervelender wordt. De trainingen zijn ondertussen aangepast. Niks meer met gewichten, alles op basis van eigen lichaamsgewicht. Ik mag mijn kniegewricht niet meer te veel belasten. Ik ben gewoon weer back to zero en daar baal ik ontzettend van! Alsof dat nog geen straf genoeg is heb ik gewoon geen training meer zonder pijn. Schrik er niet te hard van want ik word niet afgemat en op alle vlakken wordt er rekening gehouden met de pijngrenzen. Zodra ik op of over mijn pijngrens heen ga wordt er direct een halt toegeroepen en wat anders bedacht maar het is gewoon zo !#$!#$& frustrerend! Ik ben zo boos en verdrietig. Dit zou gewoon mijn moment moeten zijn! Alleen maar leuk en genieten van de weg die ik afleg en de groei die ik door mag maken. Mijn tijd om te shinen…geen bullshit maar gewoon gaan met die banaan! Nu voelt het gewoon bijna of ik ergens voor gestraft wordt. Zo niet eerlijk! Ik ben bekend met de quote “You we’re given this life because you are strong enough to live it” en ik geloof ook echt heilig dat je niet meer op je bord krijgt dan dat je aan zou kunnen maar nu heb ik toch echt wel even een dikke middelvinger en de keiharde gedachte “rot op en val iemand anders er mee lastig!”

Voor nu dus weer een hoop nieuwe uitdagingen! Dealen met het feit dat mijn hoofd meer wil dan mijn lijf aan kan, dealen met het feit dat waar een deur dicht gaat er ook weer een andere open kan en misschien nog wel de allerbelangrijkste samengevat in de quote uit Forrest Gump “Life is like a box of chocolate, you never know what you’re gonna get”!

Liefs Mirjam

Mirjam wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Tilburg, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements