Mee dealen

En toen kreeg het een andere wending, zeg ik nu heel netjes. Dat waren natuurlijk niet de woorden die ik uitsprak toen ik besefte dat ik mijn doelen moest gaan bijstellen.

Ik brak mijn teen, krakkk! ja hoor, doormidden! En zat er maar een één of ander spectaculair verhaal aan vast, maar nee, ik stootte simpelweg mijn voet tegen het bedje van m’n zoontje.

Moet ik weer hebben!
Ik was boos, verdrietig, alles tegelijk. Tegen de gipsmeester zei ik; sorry, maar ik heb hier écht geen tijd voor, ik zit midden in een sporttraject!” De rest kon me nog even gestolen worden, ik wilde door! Ik zat er zo lekker in en was zo gedreven.
Dus ik belande thuis, met dringend advies: veel rust, af en toe bewegen daarmee stimuleer je de genezing.

Dat af en toe bewegen zag ik als een kier, maar die deur gooide ik te snel en te vroeg wagenwijd open.

Na een paar dagen dacht ik “pff mij krijgen ze niet! De groeten!”. Het leek iets beter te gaan, dus dan kan ik toch wel weer door. Ik ben van nature geen stilzitter, pakte mijn krukken en besloot naar Enforce te strompelen. Gedreven pakte ik het langzaam weer op, we probeerde oefeningen uit waarbij ik mijn voet zo min mogelijk belaste. Het leek goed te gaan, maar ergens wist ik dat ik het zwaar zat op te focken en zo bleek, de week erna kreeg ik veel pijn en kon ik niet anders dan besluiten om mijn trainingen voorlopig stop te zetten.

Die verdomde lade

Dus daar zat ik dan, me myself and I. Het eerste dagje is nog geinig, aah lekker joh, geen kids, geen man, tv voor mezelf. Maar al snel gaat dat vervelen, vooral omdat je niks kan! De trap op doet al zeer, laat staan lang staan. Bij elke voorbijkomende voetganger, elke hardloper bijt ik verwijtend op m’n lip: dat wil ik ook! En dan komt het, door mijn frustratie ga ik naar die la. Eerst kijk je er enkel in, de 2e keer leg je waar je zin in hebt al eventjes, “gewoon voor de fun” bovenop, en de derde keer pak je het en eet je het op. Het start onschuldig, maar ik kan slecht uit zo’n bui komen. Juist door die frustratie. Het thuiszitten, het niet kunnen sporten, dan komt het duivel stemmetje die zegt; het heeft toch allemaal geen zin als je niet sport en je leven is al even k.u.t nu op die bank, dan ga je je zelf toch niet nog meer plagen met wortels en selderijstengeltjes!

Hier kamp ik al jaren mee, het eeuwige gevecht met mezelf. Als het even niet gaat hoe ik het zou willen of een tegenslagje ervaar, dan meteen die handdoek in de ring. Vreselijke eigenschap, die ik verder eigenlijk niet bij mezelf herken, ik ben een doorzetter, tot het irritante toe misschien zelfs, maar qua voeding verzin ik de prachtigste excuses. Als daar Awards voor bestonden, zou ik een prijzenkast vol hebben!

Ook met trainer Richard heb ik het hier al over gehad. Ik moet leren balansen. Er zullen altijd mindere dagen tussen zitten, maar pak het de dag erna weer op. Simpel toch, maar waarom is dat in de praktijk soms zo lastig?! Ik wil het te perfect, het is alles of niks en dat is een grote valkuil. Ik moet af van dat zwart/witte.. probeer eens grijs Iloon!

Groetjes Ilona

Ilona wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Middelburg, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements