En dan kom je na 3 weken bezig te zijn met de Afvalrace in de lappenmand te zitten. Zoals eerder aangegeven ben ik coach bij het hockeyteam van de oudste. In de ochtend stond ik om 8.00 uur al bij Steef om te trainen zodat ik op tijd bij de wedstrijd was. Daar begon het gewoon goed tot ik een misstap maakte bij de dug-out, daar waar het kunstgras overgaat in stoeptegels. Ik zeg nog tegen de medecoach, het schiet in mijn knie, maar ach dat komt wel goed. Helaas was de wedstrijd ook niet al te best en op de weg terug naar huis zegt mijn zoon ineens, mam zie je knie eens, die is wel heel dik.
Thuis gekomen kan ik bijna niet uit de auto en zwelt mijn knie nog meer op. Na een baalmiddag met ijs op de knie en niet naar de hockey van de middelste gaan kijken in de avond, toch maar de huisartsenpost gebeld. Lang verhaal kort makend, waarschijnlijk een scheur in de meniscus maar niet te beoordelen vanwege de zwelling. Pijnstilling en drukverband en eind van de week naar eigen huisarts. Uiteindelijk blijkt er wel iets met de meniscus te zijn, maar wat? Dat weten we nog niet precies, maar inmiddels loop ik weer en zwelt hij maar af en toe nog op.
Waarom ik dit met jullie deel is? Omdat onze blog over wat is er al veranderd gaat. Wat er namelijk gebeurde is, dat ik na de huisartsenpost gelijk Steef ging appen. Dat ik natuurlijk enorm baalde, maar hoe nu verder want dat ik wilde doorgaan stond als een paal boven water. Wie mij dit 2 maanden geleden had verteld had ik uitgelachen en gezegd, ja doei, ik hou m’n rust en ga niet sporten! Maar nu was mijn eerste gedachte hoe kan ik toch verder gaan. Ben er nu nog steeds zo trots op dat ik dit nu al bereikt heb.
Samen met Steef even gekeken van wat wel zou kunnen qua sporten en zo ging ik gelijk die maandag toch naar Enforce. Mijn man bracht me, want autorijden met een opgezwollen knie en ook lopen was een no go. Uiteindelijk ben ik alleen mijn bovenlichaam gaan trainen. En wat een positiviteit ook van alle personal trainers en sporters bij Enforce Waalwijk. Iedereen zo trots dat ik er gewoon was en toch ging doen wat ik wel kon. Steef heeft de ander PT’ers ingelicht met wat ik wel en niet mocht doen. Mijn man bracht me trouw en ik kon gewoon door.
Werken ging ook even niet want in de zorg met lopen, staan, door mijn knieën etc. was gewoon echt niet haalbaar. De knie bleef ook opgezwollen. Dat bracht me in het nog verder verdiepen in de voeding. Ben de lekkerste gerechten gaan uitproberen en ook dingen die mislukte of echt niet lekker waren kwamen voorbij. Zelfs de kinderen gingen in deze weken vragen of ik een spinazie omelet wilde maken, want die is wel erg lekker. Of de goulash met pompoen welke overheerlijk is.
En bij het niet goed naar het toilet kunnen, gebroken lijnzaad door mijn dagelijkse kwark. En de tip van verse gemberthee van Steef. Kortom ik vraag ook gewoon om tips en ik weet dat daar mijn win win situatie zit. Ik heb een knop omgezet in deze 6 weken van durf ook te vragen en overleg met de PT’ers en andere sporters. Ik kom er, zeker te weten. Dat dit binnen 6 weken al zoveel doet, dan ga ik nog positiever door naar het einde van de 180 dagen. Zo trots dat ik de stap genomen heb, dat ik de kans krijg namens Enforce Waalwijk en dat het me nu al zoveel brengt!
Groet Mirjam
Mirjam wordt begeleid door Enforce Waalwijk, je kunt Mirjam ook bij ons volgen via Facebook en YouTube.
