Deze blog schrijf ik op het moment dat er nog 2 weken te gaan zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik 6 maanden terug te horen kreeg dat ik mee mocht doen. Ik was super enthousiast, klaar om weer wat slechte gewoonten weg te gooien en nieuwe te creeeren! In de afgelopen jaren heb ik onwijs aan mezelf gewerkt. Afvallen had ik al eerder gedaan, met succes, maar toch miste er altijd iets. Er miste een bepaalde mentale kracht. Ik verlangde naar zelfverzekerheid, sterker in m’n schoenen staan en meer voor mezelf kiezen. Dat eerste is enorm gegroeid. Dat was al voor ik startte met de Afvalrace. Als ik naar mezelf keek, vond ik mezelf niet langer lelijk of een dikzak. Tuurlijk, soms waren er momenten van wel, maar ik had al stappen gezet. Een afvaltraject was een logische vervolgstap. Ik dacht: nu ik van mezelf hou zoals ik nu ben, kan ik afvallen zonder dat minder wegen een voorwaarde is voor mezelf mooi kunnen vinden. Ik wist dat het moeilijk zou worden en dat ik mezelf tegen zou komen maar wist ook: dat hoort erbij en ‘t is niet erg. Ik was klaar voor uitdaging en weer meer grip op m’n eetpatroon.

Domper
Dat het begin van de Afvalrace een domper was kwam ondanks m’n wil om sterker in m’n schoenen te staan toch hard aan. Er was nogal een mismatch met de eerste trainer uit Amsterdam. Ik vond het lastig om te horen dat zij geen vertrouwen in mij had. Ik geef toe: ik had een glas champagne tijdens een verjaardag, daarna wijn met een vriendin en kon niet meteen alle lekkere dingen links laten liggen. Tegelijkertijd regelde ik wel wat ik nodig had om dat wel te kunnen. Ik maakte een afspraak bij een diëtist en besloot m’n blessure te gaan tackelen met behulp van een fysiotherapeut. Tijdens die periode werd ik onzeker. Janken en al. Ook omdat ik me afvroeg: hoe nu verder? De trainer wilde niet met mij verder maar ik wilde nog wel meedoen! Het verlossende woord kwam toen ik verder kon in Den-Haag. 3 uur heen en weer reizen, maar het maakte me geen zak uit. Ik moest en zou verder. Deze valse start werd een bron van motivatie.

Den-Haag
De race ging verder bij Daniëlle. Ik vond de work-out sessies die in een klein groepje waren het leukst! 2 a 3 keer in de week was het bewegen, kletsen, lachen. Ik kreeg ook wat meer ritme, moest vroeg op om er op tijd te zijn en had weer wat te doen! Ik zag nog altijd de diëtist en fysio. Eten was nog altijd een ding want potver die taartenzaak en dat surinaamse eethuis op de route.. en de geur! En hoe harder ik had getraind, hoe hongeriger ik me voelde, haha. “Wortels knagen” zei iemand. Altijd een goed idee. Weken lang kwam ik in Den-Haag. Ik weet nog dat ik Daniëlle appte om te zeggen dat ik met zo’n goed gevoel weer de trein terug naar huis in stapte. Heerlijk! Tot de lockdown. Domper nummer 2. De overgang van samen sporten naar via Zoom sporten was heel lastig. Ik voelde me thuis opgesloten en verviel weer wat in vervelende gedachten en m’n motivatie werd er ook niet beter op. Ik verlangde naar regelmaat, zocht tevergeefs een baan en er waren weer donkere dagen waarop ik alleen maar in bed bleef liggen. Lastig!

Maar na regen….
Komt zonneschijn! Fast forward: ik kreeg plots een baan, kon m’n (sociale) leven weer oppakken en ondanks de corona situatie er niet beter op werd, werd ik er wel beter op. Ik had afleiding (niet meer de hele dag aan eten denken want werk aan de winkel!) en liep plotseling 6 tot 8 duizend stappen per dag! Wel weer lastig: lunch maken, wat moet ik ontbijten, wat ga ik koken na werk? Dat is nog altijd wennen. Komt wel goed, zo’n airfryer is echt een aanrader. Vlees, groente, aardappels. Pleur daar alles in en 20 minuten later is het klaar. Ideaal!

2 weken te gaan
Maar potver wat is het toch snel gegaan en dan vooral ‘t eindstuk. Eerlijk? Op de weegschaal is weinig meer veranderd. Maar ik ben fitter, minder snel buiten adem. Kan 8000 stappen lopen zonder daarna kapot te zijn. Sta vroeg op zonder issues, slaap beter en sta veel dichterbij m’n gevoel. Zo kan ik beter voor mezelf kiezen en voor m’n eigen (mentale) gezondheid. Ook qua eten: ik kan beter beslissen of ik echt honger heb of dat ik iets weg eet. En dan ook beter tegen mezelf zeggen: Lares, als je geen honger hebt, hoef je niet te eten! Dat is fijn. Ik voel me daardoor vrijer in m’n eigen hoofd.

En hoe verder?
Dat is natuurlijk nu dé vraag. Wat nu? Wat is m’n plan? Hoe? Wat is m’n doel voor dit jaar? Ik vertel het je graag in mijn volgende en laatste (omg!) blog. Ik moet er ook even over nadenken, hoor. Even kritisch. Ik ga ook Daniëlle vragen om mij 3 tips te geven die ik mee kan nemen. Ben benieuwd!

P.S. de foto in de naam van zelfliefde -en acceptatie! ❤️

Tot de laatste blog! Laressa

Laressa wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Den Haag, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements