Je leest het goed. Op vrijdag 13 november nam ik het laatste pilletje. Na meer dan twee jaar antidepressiva geslikt te hebben, voelde ik dat de medicatie mij optimaal geholpen had en daarmee z’n doel voorbij schoot. Ik realiseerde me dat ik wilde stoppen en maakte dat een van m’n doelen.

Het afbouwen duurde maanden en was best lastig. Telkens een lagere dosering, 30mg, 20mg, 10mg… 0! De ontwenningsverschijnselen die volgden waren vreselijk. Een week lang trainde ik niet. Dat was frustrerend, vooral omdat ik me mentaal eigenlijk best fit voelde, alleen lichamelijk niet. Maar na een week begon er een knop om te gaan. Alles wordt weer scherper, duidelijker. Ik stap uit een bubbel, de wijde wereld in. Ik voel me optimistisch en trots op dat ik dit heb kunnen bereiken. Het klinkt misschien overdreven maar voor mij is dit groots! Ik voel me goed.

Laat ik dan ook zijn afgevallen, inclusief een lager vetpercentage. Heerlijk! Mijn eetpatroon kan altijd beter maar ik heb het idee dat ik langzaam maar zeker weer grip krijg op wat en hoeveel ik eet. Geen echte pizza maar een door de helft gesneden courgette beleggen als een pizza en in de oven leggen. Tijdens een hele dag shoppen niet langs de mac maar een versbelegd volkoren broodje scoren. Alleen de weekenden zijn nog altijd lastig. Mijn vriend komt in de weekenden langs en helaas ging in de afgelopen weken het eten totaal mis. Ik besef me dat ik daar geen zin meer in heb, mijn gezondheid is het belangrijkst en ik heb steun nodig van de mensen om mij heen. Natuurlijk moet ik het zelf doen, maar als iemand naast je loopt te snacken, is het erg lastig niet mee te doen. Dus gaf ik mijn vriend een ultimatum: als normaal eten niet lukt als we samen zijn en het te lastig is om mij te supporten, dan zien we elkaar gewoon niet. Dat klinkt streng, maar uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat dit, strenge regels, the way is. Ik kan het me niet permitteren in de verleiding te komen en eraan toe te geven. I deserve support. I am worthy of support. Of dit ultimatum werkt, laat ik je weten in de volgende blog. Of het nou wel of niet werkt, in de volgende blog staat in elk geval dat ik weer ben afgevallen. No excuses.

In de vorige blog had ik het over een soort vlam die sommige mensen binnenin hebben branden. WHO LIT MY FIRE? Heb ik dat gedaan? Ik? Ik weet niet zo goed wat er allemaal is gebeurd de afgelopen tijd maar ik klaag niet. Ik ben aan het ontdooien, ontwikkelen. Het voelt fantastisch. Morgenochtend train ik weer met Danielle. Ik kijk ernaar uit! Haar manier van trainen is onwijs fijn, kalm en betrokken. Daar bovenop kan ze onwijs leuk en grappig dingen vertellen, ik vind het chill om een beetje te praten en luisteren als ik train. De tijd vliegt als ik in Den Haag ben. Nog even en ik ga er voor m’n lol heen. Tot ik m’n rechter bilspier weer voel trekken, dan weet ik weer genoeg.

Al met al een zeer positieve blog deze week. Dit is hoe het moet zijn. Dankjewel voor het lezen van mijn blog. Ik kan niet wachten om weer te kunnen vertellen hoe goed ik me voel. Tot over twee weken!

Liefs Laressa

Laressa wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Den Haag, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements