De afsluitavond

Vandaag een week geleden was de finale van De Afvalrace. Een fantastisch mooie, leuke en spannende dag met ook weer hele mooie herinneringen.

En dan sta je op zo’n dag stil bij de reis die je hebt afgelegd. De ontlading, de opluchting, het welbekende ‘zwarte gat’, het gemis. Een dag vol emoties, maar waar gezelligheid toch centraal staat.
Gesprekken met medekandidaten die je deze periode hebt gevolgd, maar niet intensief hebt gezien omdat ze ergens anders aan het sporten waren.

Intens
Deze 180 dagen heb ik als zeer intens ervaren. 180 dagen heeft mijn hele dagelijkse routine gedraaid om sporten. Na het werken snel naar huis, door naar sporten. Of ’s ochtends al met mijn sporttas naar mijn werk om direct door te gaan. Sociale activiteiten die echt een tandje minder zijn geweest afgelopen halfjaar. En daar wil ik mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes voor bedanken. Dat ik de ruimte heb gekregen om mijn ding te doen, dat ze interesse hebben getoond tijdens mijn reis en mij zijn blijven steunen.

Zwaar
Ik heb het echt wel zwaar gehad. Ondanks dat mijn rug alleen maar positiviteit met zich mee heeft gedragen, hebben andere lichaamsdelen wel flink laten weten dat deze rigoureuze verandering niet altijd op prijs werd gesteld. Ik heb veel last van mijn knieën gehad, toen ik ongeveer 6 weken bezig was. Een flinke aanpassing door het vele rennen, lunges en squats. Zat ik ’s avonds weer met bevroren erwten op mijn zere plekken.

Mijn ziekenhuis opname in november, waar nooit een oorzaak is gevonden voor mijn pijnen. Was het dan een seintje van mijn lijf om een tandje terug te doen, of iets anders. Ik zal hier denk ik nooit antwoord op krijgen.

De verkoudheid die ik flink te pakken heb gehad tijdens de voorjaarsvakantie, die ik hoopte te ontlopen door alle weerstand die ik had opgebouwd. Met een flinke nasleep met hoofdpijnen. De laatste twee weken van de afvalrace waren daardoor erg zwaar. Toch afgelopen week naar de huisarts geweest. Een bezoek(en) naar de fysio zijn nu toch wel erg noodzakelijk, omdat er flinke knopen en blokkades in mijn nek en schouders zitten. Ik heb de eindstreep toch niet vlekkeloos gehaald.

Positief
Maar natuurlijk zit er ook een positieve kant aan de medaille. Ik heb geleerd om door te zetten, prioriteiten te stellen, mijn eigen keuzes maken.

Naast de kilo’s en centimeters waar ik definitief afscheid van heb genomen is er mentaal ontzettend veel veranderd. Een positievere kijk naar mijn leven. Een fijne mindset. En natuurlijk kan het niet altijd goed gaan en bloemen verdorren uiteindelijk ook, maar toch sta ik op dit moment volop in bloei.

En daar wil ik Mandy nog een keer voor bedanken. Zij heeft mij tools gegeven waar ik nu mee verder kan. Zij heeft mij het vertrouwen gegeven dat ik dit wel kan, dat er meer in mij zit dan dat ik zelf dacht. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen en ik ga verder met een rugzak aan tips, adviezen en lessen.

Ik heb het al eerder benoemd; mijn reis is nog niet afgelopen. Ik ga verder en de kans dat ik mijn verhalen op papier blijf zetten is zeker aanwezig. Ik heb veel reacties gehad, positieve berichtjes en voor mij was dit ook nog een flinke uitlaatklep.

Voor De Afvalrace, het vloggen en bloggen, houdt het hier op. Dit hoofdstuk is klaar, maar er ligt nog een heel boek op mij te wachten om geschreven te worden.

Bedankt voor alles!
Groetjes, Eveline