Daar gaan we dan blog numero viero. Vandaag even niet zo heel veel Afvalrace ontwikkelingen, althans niet op het gebied van afvallen maar meer de race op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Op het moment dat jullie deze blog namelijk lezen ligt mijn sporten ongeveer zo’n 2 weken stil. De reden?! Op vrijdag de 13e ben ik namelijk van een opstapje gevallen/me verstapt waardoor ik een flinke smak heb gemaakt en met mijn billen bovenop een glazen potje ben gevallen. Het resultaat: een gekneusd stuitje, sneetjes in mijn bil en een berg pijn. Ik gok dat ik jullie vast niet uit hoef te leggen waarom sporten er daarom even niet in zit. Hopelijk kan ik jullie in de volgende blog vertellen dat ik weer volop aan de slag ben!

Zo en dan nu tijd voor wat positiever nieuws!

Herkennen jullie dat gevoel waarin je duizend en één stappen zet en je vervolgens keihard onderuit geslagen wordt?! Je hebt prachtige dromen voor jezelf en een duidelijk pad ernaartoe, maar dan komt het! Je wil je dromen waarmaken, maar keer op keer word je uit het veld geslagen! Hoe sh*t is dat?! Bij sommige mensen lijkt het bijna alsof ze in hun snelle Ferrari zo via de snelweg met 200 kilometer per uur hun droom in kunnen rijden. Gewoon in 2 seconden van zero to everything. Terwijl er weer anderen zijn die in hun oude barrel al lang blij zijn als ze überhaupt ooit van A naar B kunnen komen, continue doelen bijstellen, dromen die veranderen omdat soms de simpelste dingen niet meer haalbaar lijken of omdat een deur die open was weer gewoon keihard wordt dichtgesmeten in je gezicht. Ik weet niet in welke categorie jij je voelt zitten, maar ik ben die van deurtje open deurtje dicht. Ik kan je vertellen dat die deuren me soms echt keihard geraakt hebben. Zo hard dat ze me soms mijn dromen deden vervagen. Als het gaat om het vinden van mijn droombaan heb ik al veel geprobeerd. Soms dacht ik hem gevonden te hebben en gelukkig te zijn in wat ik deed maar bleef er onderhuids toch iets borrelen. Anyway, om niet te veel uit te wijken en een lang verhaal kort te maken daarin, kan ik jullie vol trots vertellen dat ik back on track ben als het gaat om mijn dromen waar te maken! Hoe gaaf is dat?! Voordat ik jullie ga vertellen wat er dan precies aan de hand is, ik moet het natuurlijk nog even spannend houden, wil ik jullie eerst vertellen wat me naar mijn doel voor de komende tijd heeft gebracht.

Zoals jullie weten ben ik trotse mama van Jaidy. Doordat ik altijd veel gewerkt heb en niet zo veel tijd aan mijn prive besteedde, had ik op mijn familie na geen sociale kring. Ik zat meer in de fase dat ik eigenlijk gewoon geen tot weinig vrienden had. Toen ik alleen was en werkte was dit prima, maar toen ik mama werd en meer thuis was merkte ik hoe erg ik dat miste. In de eerste jaren van Jaidy haar leven stortte ik me volledig op haar en doordat zij zo klein was en haar vriendjes en vriendinnetjes op de opvang had miste zij, voor zover ik dat kan beoordelen, ook niet. Totdat de corona kwam. Net zoals bij zovelen sloeg de eenzaamheid bij mij toe en niet alleen bij mij, maar ook bij Jaidy. Vanwege haar longklachten mocht ze niet naar de opvang en kwamen we dus met zijn tweeën thuis te zitten. In het begin is dit allemaal nog leuk, maar hoe fijn en gezellig we het samen ook hebben, na een tijdje is het fijn om eens wat gesprekken te hebben, of in Jaidy haar geval te spelen, met mensen van je eigen leeftijd. Je gaat voorzichtig de straat op, want ja we zaten nog steeds met Corona, om wat buiten te spelen en merkt langzaamaan dat in de straat waar je al 10 jaar woont meerdere kindjes wonen en mama’s die net als ik wat sociale contacten missen. Na elkaar voorzichtig wat beter te leren kennen komen we op het tweede ding wat we heel erg missen. Een fijne speelplek voor onze kinderen. In de nabije buurt van onze flat is namelijk geen speeltuin en het naastgelegen park is verouderd en bezaaid met hondenpoep. Langzaam begint het onderlinge contact tussen mij en wat mama’s te groeien en ook Jaidy begint vriendjes en vriendinnetjes te krijgen in de straat. Corona bracht ons, met inachtneming van de maatregelen, iets positiefs!

Het hele tafereel bracht me op een idee. Ik nam contact op met de gemeente en de wijkraad met de mededeling dat ik heel graag een initiatief op wilde zetten voor onze buurt. Een veilige speelplek voor onze kinderen met daarnaast als doel meer sociale contacten en sociale controle voor ons als buren onder elkaar. Een beetje het ons kent ons uit een dorp toegepast in de stad gecombineerd met het buitenspelen van vroeger. Dit werd met open armen ontvangen! In een korte tijd kreeg ik een gesprek met iemand van de wijkraad en een sociaal werker/jongerenwerker van R-Newt kids. Samen met hen heb ik mijn initiatief in gang kunnen zetten. In korte tijd werd er een budget geregeld middels Verrijk je wijk en stonden de eerste spelmaterialen op de stoep. Van stoepkrijt tot fietsjes aan toe. Enkele weken later werd zelfs een tijdelijke plek afgezet, zodat de kinderen veilig konden spelen. Vanaf begin volgend jaar kunnen we namelijk een heerlijk plekje zoeken in een net verbouwd park naast onze flat en zal het tijdelijke plekje verdwijnen.

Mijn initiatief, Bieslookweg Leeft!, was geboren en is volop in ontwikkeling. Een initiatief wat, hopelijk, in de toekomst een bijdrage gaat leveren in een nog fijnere sociale buurt. Een ontwikkeling die niet alleen fijn is voor de buurt, maar ook mij op persoonlijk vlak weer heeft laten voelen waar mijn passie ligt en voor mij nieuwe kansen heeft gebracht. In de afgelopen maanden heb ik namelijk gemerkt dat dit mijn hartje sneller doet laten kloppen. Iets goeds mogen doen voor een ander, iets leuks en goeds doen voor de wijk waarin je leeft, iets op poten mogen zetten wat mensen dichter bij elkaar brengt en bovenal iets doen waardoor je vreugde bij mensen brengt in een tijd waarin alles soms even somber lijkt. Hoe gaaf is het als je al die aspecten die je goed liggen samen zou kunnen brengen in een dreamjob! Beter kan toch bijna niet?! Laat dat nou eens precies zijn wat ik ga doen! Want op het moment dat jij deze blog leest zit ik waarschijnlijk hard te studeren! Vol trots kan ik jou namelijk laten weten dat ik ben gestart met de opleiding Sociaal werker. Om het nog mooier te maken mag ik mijn stage gaan volgen bij de leukste jongerenwerker van Tilburg! Zij heeft mij de afgelopen maanden laten zien hoe gaaf het is om dit werk te doen en me op alle vlakken gesteund en geholpen om mijn prachtige initiatief op te zetten en me daarin te ontwikkelen! Vet he?!

Liefs Mirjam

Mirjam wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Tilburg, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements