Er was eens …
Het is maandagmorgen. De wekker gaat om 06.00 uur en ik realiseer me dat vandaag de echte afvalrace gaat beginnen. Ondanks dat ik al 2 weken aan het trainen ben bij Mandy van Enforce Drechtsteden, voel ik mij toch een beetje zenuwachtig. Het avontuur is officieel begonnen. Na een paar minuten denken over hoe ik er over een halfjaar uitzie en vooral over hoe ik me voel, sta ik opgewekt op.

Terug in de tijd

Mijn naam is Eveline Kok en ik woon sinds 2010 in Dordrecht. Ik ben opgegroeid in het veilige Barendrecht, maar mijn werk bracht mij naar Dordrecht.
Tijdens mijn eerste jaar op de Pabo had ik last van mijn rug. Ik kon activiteiten tijdens het introductiekamp niet meedoen. Toch had het niet mijn aandacht. De volgende jaren sukkelde ik verder met mijn rug, nam ik iedere dag een ibuprofen en dan ging de dag wel weer.
Ik werd aangenomen op mijn oude stageschool en zo kwam de stap naar ‘een grote mensen huis’ steeds dichterbij. Het eerste jaar ging goed. Tot ik op 31 januari 2012 door mijn rug ging. En flink. Na 6 weken bedrust werd duidelijk dat ik een acute hernia had, ook nog een klapvoet had en dat ik niet meer kon lopen. Al mijn kracht en gevoel vanaf mijn navel naar beneden was weg. Op 17 april 2012 ben ik in België geopereerd. Na een herstelperiode dacht ik de wereld weer aan te kunnen. Dit bleek niet het geval. In de jaren die erop volgde heb ik nog 2 hernia’s gehad en ben ik behandeld met zenuwblokkades. Deze werkte bij mij allemaal maar een korte periode. Ik raakte in een neergaande spiraal, zoals uitgelegd werk bij de kick-off, het ‘zigzageffect’. Ik ging sporten, kreeg last van mijn rug en lag er weer uit.

Wat gebeurde er toen?

Toen kwam de oproep van De Afvalrace op Facebook voorbij. Nog nooit eerder gezien, maar het voelde bijna als een soort roeping. Zal ik het doen? Meld ik mij aan? Durf ik dit wel? Ik wilde wel, maar het reptielenbrein gaf aan dat ik het toch niet zou kunnen. Toch heb ik mij aangemeld. Ik werd gebeld door Mandy en een paar dagen later zat ik tegenover haar. Ik herkende zoveel van mijzelf in haar verhaal, maar ik besefte mij dat het alleen de negatieve gedachtes en levensstijlen waren die ik herkende. Het opgeven, het liefst alles om mij heen de schuld geven, maar IK was degene die opgaf, ik had de kracht niet om echt eens door te pakken. Maar Mandy wel. Zij inspireerde mij en door haar wilde ik er wel voor gaan.

Verrassing

De verrassing dat ik uitgekozen was om mee te doen aan De Afvalrace was zo groot. Stond Mandy opeens op vrijdagmiddag bij mij in de klas. Nietsvermoedend zat ik schriften na te kijken.
Mandy heeft mij goed in de gaten, vraagt of het gaat met mijn rug, of het wel lukt, geeft alternatieven als mij iets niet lukt. Ik kom mezelf wel weer tegen. Ik mag meedoen met een groep gemotiveerde dames die al langere tijd bezig zijn. Een eigenschap die ik heb, is dat ik het net zo goed (of beter) wil doen dan de rest en zo ver ben ik nog niet. Hier moet ik mijn draai nog in vinden. Ik ben er zo klaar voor om de komende 180 dagen aan mijzelf te gaan werken, aan mijn lijf, mijn voeding en mijn welbevinden.

Dit ben ik

Wekelijks zal ik mijn ups en downs op papier gaan zetten en ik hoop dat andere mensen ook zien dat niet alles in het leven in één keer goed gaan, maar zich ook beseffen dat dat ook niet hoeft.

Groetjes, Eveline

Eveline wordt begeleid door Enforce Drechtsteden, je kunt Eveline ook bij ons volgen op Facebook en YouTube