Dit is het dan. Zo vlak voor de kerst is de afronding van Fase 1. De fase waarin het grote struikelblok de confrontatie was. In het verleden heb ik fanatiek gehandbald en gerugbyd, en ondanks dat ik nooit de snelste was in mijn team, had ik wel enigszins een conditie. Tijdens mijn eerste weken met Petra heb ik veel gedacht aan hoe ik het zo ver heb laten komen. Natuurlijk weet ik dat tijd en psychische gesteldheid er veel mee te maken hebben gehad, ben ik in deze fase gaan stoppen met dat te gebruiken als excuus voor mijn slechte levensstijl. “I stopped feeling sorry for myself.”
Zo volgde het volgende struikelblok. Ik was gemotiveerd om door te gaan en mezelf de volle honderd procent te gunnen als het gaat om het zorgen voor mezelf. Toch merkte ik tijdens trainingen dat mijn perfectionistische kant zich liet zien. Op momenten dat ik samen trainde met een andere kandidaat was er iets in mij dat zei dat ik beter moest zijn dan diegene. Ik moest sneller zijn, sterker zijn en eerder klaar zijn. Ook als een oefening lastig was en ik bijvoorbeeld maar tot de helft van de aantallen kwam, werd ik boos op mezelf. Deze boosheid was vooral in mijn hoofd en liet ik niet merken aan de buitenwereld. Met al deze nieuwe situaties moest ik om leren gaan. Dus in plaats van dat ik mijn kont van de bank moest slepen, moest ik ook de rem erop doen op momenten dat het een keertje minder of niet gaat. Ik wil niet zeggen dat het nu gelukt is, maar het gaat beter. Elke keer als ik in mijn hoofd beter moet zijn en niet goed genoeg gesport heb, kan ik mezelf ook een spiegel voorhouden en laten zien wat ik wel allemaal gedaan en bereikt heb; met een beetje hulp natuurlijk.
Mijn doel voor Fase 1 was om eindelijk onder de 100 kg te wegen. Helaas ben ik vlak voor het einde aangereden door een auto toen ik op een zaterdagochtend naar huis fietste van de sportschool. Na een dagje in het ziekenhuis te hebben gezeten is gebleken dat mijn heup gekneusd is en ik met krukken moet lopen. Ik hoefde nog maar twee kilo en dan had ik mijn doel bereikt, maar in plaats daarvan zag ik mezelf al in een diepe put raken. Hier ben ik ook een paar dagen heel boos over geweest. Waarom moest dit nu mij overkomen?! En waarom nu?! Toch wist ik het na een paar dagen beter te relativeren. Het feit dat ik niet kan sporten betekent niet dat ik niets kan doen aan mijn gezondheid. Dus heb ik mezelf weer opgepakt en ben mij dus gaan focussen op mijn voeding. Zo min mogelijk toegevoegde suikers in producten, goed opletten op de calorieën en plan mijn maaltijden zodat ik geen honger heb door de dag heen.
Ik durf niet te zeggen of ik mijn doel heb gehaald omdat ik sinds het ongeluk niet op de weegschaal durf te staan, met name omdat ik bang ben dat ik toch ben aangekomen ondanks dat ik mijn best heb gedaan met mijn voeding. Eerdaags zal ik het toch onder ogen moeten komen, maar dat doe ik liever samen met Petra dan alleen. Wel kan ik zeggen dat ik ontzettend ben gemotiveerd om die krukken zo snel mogelijk te dumpen en weer te gaan sporten, al is het maar een beetje fietsen.
Groetjes Tessa
Tessa wordt begeleid door Enforce Amsterdam, je kunt Tessa ook bij ons volgen via Facebook en YouTube.
