Wow…alweer 2 weken voorbij. Het voelt nog als gisteren dat ik de laatste blog schreef! Waar ik vorige week gebrek aan inspiratie had om te delen vraag ik me nu af waar ik moet beginnen! In 2 weken tijd is er even veel veranderd en gebeurt.
Onlangs stond tijdens een PT sessie, waarin ik verwachte PT te krijgen van Remco, onverwachts Marvin voor mijn neus. Marvin is mastertrainer en franchisenemer bij Enforce Drechtsteden, daarnaast is Marvin ook franchisenemer van Enforce Hilversum en Enforce Tilburg. Tijdens deze training heb ik te horen gekregen dat ik De Afvalrace verder mag gaan onder de begeleiding van Marvin, omdat de wegen van Enforce en Remco helaas gescheiden zijn. Gelukkig kende ik Marvin al van de kick off waarop hij een behoorlijke indruk op me had achtergelaten. Het feit dat ik hem al eens eerder gezien en gesproken had maakt dat ik me eigenlijk direct op mijn gemak voelde en alles lekker in één flow verder kon!
Weet je nog die muur waar ik de vorige keer voorstond?! Nou ik weet even niet zo goed hoe het me is gelukt, maar ik ben aan de andere kant…althans voor nu. Ik heb namelijk zowel deze week als vorige week trainingen met Marvin gedaan van 30 min!
JAZEKER, IK BEN TROTS OP MEZELF!
Ondanks dat ik altijd probeer positief te blijven was de moed me namelijk aardig in de schoenen gezakt. Ik had achteraf gezien gewoon weer even een succeservaring nodig om weer terug in die positieve flow te komen en alles weer zonnig te kunnen zien. Weer even alles te kunnen bekijken vanaf de “dit lukt me wel” kant ipv “de dit lukt me allemaal niet” kant. Het is grappig dat je soms niet eens zelf doorhebt dat je in een negatieve flow zit totdat iemand anders je ogen opent. Hoe bijzonder is het dan dat iemand je uit die negatieve flow kan halen enkel door een andere benadering in trainingen en een andere kijk op de situatie.
Een belangrijk stuk uit het gesprek met Marvin van vanmiddag blijft me bij, het gesprek wat we hebben omtrent mijn Fibromyalgie. Het ging over het accepteren van Fibromyalgie en het accepteren en leren omgaan mbt de grenzen van belasting en belastbaarheid. Iets waarvan ik dacht dat ik dat al lang gedaan had. Ik besefte alleen niet dat dat hele traject nu gewoon weer opnieuw begint. Niet alleen nu, maar eigenlijk gewoon elke keer als ik wat ingrijpends verander in mijn leven. Vier jaar geleden door het krijgen van Jaidy, 2 jaar geleden door het switchen naar een lichamelijke zwaardere baan, en nu wederom omdat ik fanatiek aan het sporten wil gaan. Een traject wat ik de rest van mijn leven moet blijven afleggen en keer op keer bij zal moeten stellen en niet meer in een sneltrein moet doorlopen en vervolgens op een zijspoor moet zetten. Want juist dat zorgt ervoor dat ik keer op keer mezelf overhoop haal. Als ik het gesprek opnieuw langs me heen laat gaan laat het me voelen hoe slecht ik hierin naar mezelf heb geluisterd en hoe hard dat moet veranderen. Niet alleen voor mezelf maar ook voor Jaidy. Het gesprek liet zien dat ik iemand tegenover me had die de fibromyalgie serieus neemt en alle mogelijke wegen wil zoeken om mij te helpen hiermee te dealen. Als ik terugdenk aan het gesprek zet het me nu met tranen achter de laptop waardoor ik blokkeer en even niet meer weet hoe verder te schrijven. Het zet me even terug in de boosheid en al het verdriet over het waarom?! Waarom moet ik nou zoveel last hebben van mijn lijf, waarom moet ik nou zoveel hinder hebben van dit !@@#$@#! lichaam. Het is jaren geleden dat ik dat gevoel zo op zijn beloop heb laten gaan. Het is jaren geleden dat ik meer tegen mensen durf te zeggen dan: ik heb gewoon de hele dag last van mijn lijf.
Want in werkelijkheid is het zo veel meer dan dat. De pijn zorgt voor prikkels, prikkels die me weer stress bezorgen, de stress bezorgd me weer meer pijn. De stress en de pijn doen mijn hoofd overlopen waardoor ik gewoon kats chagrijnig en snel geïrriteerd raak, maar het op mijn tenen lopen omdat ik niet chagrijnig of geïrriteerd over wil komen bezorgd me weer stress.
Daarbovenop maken dit soort dingen me verdrietig…en op de momenten dat het verdriet extreem wordt slaat het op mijn spieren waardoor ze verkrampen of aanvoelen als beton. Dan heb ik het nog niet eens over de invloeden van buitenaf gehad. Herken je de vicieuze cirkel?
De grap uit alles is dat het wederom draait om het vinden van de juiste balans. Een belangrijk doel in ieders leven wat er altijd is en meerdere malen aangepast moet worden.
Liefs Mirjam
Mirjam wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Tilburg, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements
