Maar de kilo’s niet. Vanochtend stond ik op de weegschaal: niets. Niets! Wat rot. M’n hele ochtend verpest. Ik ging de deur uit met een rotgevoel en het getal van eerder bleef op m’n netvlies branden. Personal training, fysio en de dietist, de afgelopen weken kwam dit allemaal aan bod. De derde week begon met een domper. De fysio vertelde mij dat ik voorlopig niet mag rennen en voetballen. Herstel kan zomaar 6 tot 12 maanden duren. Dat betekent dat ik dus tijdens de hele Afvalrace beperkter kan bewegen. Hoe kut. Gelukkig is Gautam, m’n fysiotherapeut, een topper.

De eerste week was best pittig. Tijdens de eerste training merkte ik hoe slecht m’n conditie is. De training was zwaar maar ik voelde me achteraf voldaan. De trainingen daarna waren in het Vondelpark. Spannend, al die mensen en indrukken. Ik wuifde de gedachte dat mensen afkeurend naar mij zouden kijken weg. Wat maakt ’t uit.

Tijdens een van de buitentrainingen moest ik plots janken. M’n benen deden pijn door m’n blessure, ik was rot uit bed gestapt en voelde de enorme druk die deels tussen m’n oren zat en deels was aangepraat. Mijn zus gaf me als “tip” dat ik dit hele traject echt serieus moest nemen. Nam ik dat dan niet? Ik begon te twijfelen aan hoe ik overkom. Was ik weer niet goed genoeg? Was het niet duidelijk genoeg dat ik meedoe aan dit traject omdat ik het dus wel serieus neem? Die opmerking bleef hangen. Tijdens de buikoefeningen brak ik. Petra, mijn coach, kwam bij me zitten en probeerde met me te praten. Ik voelde me een sukkel, aangeslagen door wat mijn zus eerder had gezegd. Dat ik daarom moest janken. Een slappeling was ik. Ik durfde deze duistere gedachten niet expliciet met Petra te delen. Dan zou ik overkomen als iemand die zichzelf een zielepiet vindt. Achteraf gezien weet ik dat ik te hard voor mezelf ben geweest op dat moment. Ik heb mijn training afgemaakt. Daar ben ik trots op. De negatieve gedachten bleven overigens wel.

De derde week begon dus rot. “Wat zou je zeggen als ik je vertel dat je niet meer mag rennen of voetballen?” vroeg Gautam, de fysio. Ik antwoordde met de vraag of dat dan het geval was. Ergens wist ik al dat ik dit had kunnen verwachten. De pijn die ik had tijdens en na het voetballen en trainen met Petra was niet meer uit te houden en ook lopen deed inmiddels pijn. Dit nieuws werd gevolgd door een pittige behandeling, twee dagen later. Van janken tijdens de training naar janken bij de fysio: tranen vloeien de laatste tijd zoals de wijn eerdaags deed.

De afgelopen maand stond in het teken van opnieuw beginnen, aanpassen en accepteren. Dat vind ik lastig. Ik ga daar graag actief mee aan de slag. In de tussentijd ga ik twee keer in de week naar de fysio, twee keer in de week naar Petra en blijf ik de wijn weigeren. Cheers to that.

Groetjes Laressa