Jeetje voor het eerst een blog die ik wel moeilijk vind om te schrijven. Deze blog moet gaan over hoe ik mezelf nu zie vergeleken met de start van De Afvalrace.
Ik weet nog goed waarom ik mezelf had opgegeven. Wilde weer trots op mezelf zijn en van mezelf gaan houden.
Oh wat voelde ik mezelf slecht als ik in de spiegel keek. Shoppen was verschrikkelijk, want niks paste.
Wat is er veranderd sinds ik mezelf heb opgegeven?
Nog twee maanden en dan zijn we een half jaar verder en wat ben ik al veranderd. Ik wist niet dat ik dit kon. Dat het afvallen me eigenlijk best makkelijk af gaat. Na een moeilijke periode in de tweede week en vanaf week vijf, ben ik zoveel sterker geworden. De moeilijke periodes hadden niet zo zeer met het afvallen te maken, maar meer met het sporten. Mijn fanatisme kwam opspelen, was zo ontevreden over het sporten en dan vooral de krachttrainingen. Nu gaat dit beter en de oefeningen die mij niet lukken, heb ik geaccepteerd. Je kan gewoon weg ook niet alles. Sommige oefeningen zijn gewoon niet voor je weggelegd.
De eerste 10 kilo zag mijn omgeving nog niet en dat was wel teleurstellend, want waarom zag niemand iets? Ik was tenslotte al best veel kwijt, maar ondanks dat was ik sterk en ging door. Toen ik eenmaal over de tien kilo ging, zeiden steeds meer mensen tegen me; “goh, ben je zo afgevallen?” Vanaf die tijd werd ik trotser en trotser. Ik durfde zelfs in de spiegel te kijken en het mooiste was: “ik ging het zelf ook zien”. De rondingen komen weer terug.
Hoewel ik nog wel steeds mijn buikje zie, vind ik het nu wel weer leuk om te shoppen. Al een lange tijd wilde ik een kledingstuk van Nikkie kopen. Voor De Afvalrace keek ik teleurgesteld naar de kledingstukken. Vorige week ging ik met goede moed op zoek naar een mooie trui en jawel van Nikkie. Ondanks ik zoveel afgevallen was, voelde ik ook de spanning. Zou ik het wel passen? Het is toch maat 42. Oh en wat was ik trots!! De trui past!!! Voor het eerst was ik echt super blij met wat ik heb bereikt. Al zie ik nog wel mijn buikje.
Om van mezelf te gaan houden is nog wel meer nodig. Je kan pas echt van jezelf houden als je echt gelukkig bent met jezelf en ook met de dingen om je heen. We zijn op de goede weg, maar we zijn er nog niet.
Op zoek naar geluk..
Toen 2020 begon heb ik iets met mezelf afgesproken; ik wil echt gelukkig worden. Wat is daar voor nodig? Mijn lichaam, maar daar was ik al mee bezig, dus kan ik niet meer doen dan door gaan waar ik mee bezig ben. Al een lange tijd liep ik ook tegen mijn werk aan. Was ik nou echt gelukkig met wat ik deed? Wil ik nog in de kinderopvang werken? Is dit werk nog echt iets wat mij gelukkig maakt?
En ook hier heb ik een beslissing in gemaakt. Al was het super moeilijk. Ik heb super lieve collega’s, was net veranderd in functie en heb ook lieve kinderen waar ik mee werk, maar het was gewoon weg niet het werk wat mij gelukkig maakte en heb hierin dus een moeilijk beslissing moeten nemen. Ik ga van baan veranderen. Ben nu op zoek naar werk dat ik leuk vind, dat mij gelukkig maakt en al heb ik nog niks specifieks gevonden, voelt het nu al zo goed. Zo ga ik stap voor stap de dingen veranderen die mij ongelukkig maken en op zoek naar mijn geluk.
Groetjes Debby
Debby wordt begeleid door Enforce Den Haag, je kunt Debby ook bij ons volgen via Facebook en YouTube.
