Wat gaat de tijd snel. Inmiddels zit ik in de vierde week van m’n trainingen. 3x in de week een uur lang oefeningen doen. Zaterdag bij de kick off m’n eerste trainingssessie gehad, van hooguit 20 minuten, waarbij ik vervolgens de trap niet meer af kwam, dat was al hilarisch. Thuis aangekomen was ik weer enthousiast gaan squatten. Ik wilde alles aan m’n zoontje laten zien wat ik had moeten doen en toen gebeurde het: ik kwam niet meer omhoog. M’n bovenbenen waren op. We gierden het uit. Met pijn en moeite weer omhoog gekomen. Dat was het voor die dag. Ik doe niks meer vandaag! Zondag was nog lastig met lopen, opstaan, zitten en zelfs naar de wc gaan was een hele klus.

En toen was maandag m’n eerste echte training bij Danielle. Wat moest ik aan? Met angstzweet op m’n voorhoofd ging ik er naar toe. Onderweg had ik allerlei gedachten: Wat voor mensen zullen er zijn? Zullen ze denken ‘Wat komt er nou naar binnen lopen!’ Ze zullen me vast uitlachen als ik het niet aankan! Maar het tegendeel was bewezen. Wat een leuke mensen! Wat zijn ze vriendelijk en enthousiast als Danielle vertelt over hoe ik daar terecht ben gekomen. Ik had het heel de les volgehouden. Wat was ik trots op mezelf. Overwinning nummer 1!

De lessen zijn intensief en de zweetdruppels gutsen van m’n voorhoofd naar beneden. Nooit gedacht dat dat kon bij mij 😂 Ik moet zeggen dat ik het leuk begin te vinden. Voorheen heb ik me diverse keren ingeschreven op de sportschool. Totaal niet wetende wat ik moest doen, dan maar weer op de loopband, fietsen en roeien. Wat een stomme oefeningen. Na een aantal keren kwam dat m’n neus uit. Geen personeel die je kan begeleiden op de sportschool tenzij je bakken met geld uit kan geven want dan heb je een personal trainer nodig. Toen maar uit frustratie op YouTube gaan zoeken naar wat te doen om af te vallen in de sportschool maar ook dat was het niet. Ik voelde me nooit prettig in de sportschool, genoeg mannen en vrouwen die denken dat ze op de catwalk lopen. Ieuw! Geen plek voor mij. En toen had ik er geen zin meer in, ik wist toch niet wat ik deed!

Hier is het anders. Hier word gezegd wat ik moet doen en dat scheelt alles. Inmiddels een voedingsplan gekregen want ja, ik moet alles bijhouden in een app. Ik heb nog wel moeite met ontbijten en lunchen want dat deed ik vrijwel nooit. Voorheen begon ik met eten rond 15:00 uur en dáárvoor had ik koffie. En daarna begon het, na het avond eten, het snabbelen. En nu breng ik daar verandering in. In de tussentijd is het 1x gebeurd dat dat door hectiek van die dag niet heb ontbeten en geluncht. Die avond moest ik trainen en voelde me dan ook niet al te lekker. Les geleerd. Maar goed, de volgende dag heb ik het weer opgepakt.

In de tussentijd is de volgende stap gezet. Ik ben gaan fietsen, jawel, buiten, in de wijde wereld. Nou ja, zo voelt het voor mij. M’n zusje vond het een leuk idee om naar Scheveningen te fietsen. Daar gingen we dan. Ik, met een fiets zonder versnellingen. Nou, ik heb het gevoeld. Die avond stond het huilen me nader dan het lachen. Maar ook dit is me gelukt. Counting the little steps!

In de tussentijd heb ik me voorgenomen meer te gaan bewegen en een routine te vinden in het eten. Ik vind dat laatste nog best lastig. Maar ik ben ervan overtuigd dat dat goed komt. Het is denk ik een kwestie van tijd en gewenning. Ik ben blij met alle hulp die ik krijg en kijk uit naar de komende 5 maanden met begeleiding. En daarna moet ik het zelf doen. In de tussentijd is het dus een kwestie van leren om voor je geest en lichaam te zorgen. Let’s do this!

Groetjes Aruna