Hoppaaa, alweer 2 weken voorbij. Wat gaat de tijd toch ongelofelijk snel he?!
Liepen we kort geleden nog dik ingepakt in de sneeuw en kunnen we nu bijna onze korte broek al weer aan. Niks zo veranderlijk als het weer in Nederland. Dat hebben we hier thuis ook wel gemerkt! Want tsja wat krijg je met die kleine kinderen na zo’n veranderlijk weer? Jep snotneuzen. Normaliter niks bijzonders en leef je gewoon door, maar ja…nu zitten we bij elke druppel snot op het puntje van onze stoel. Want wat als…
Het contrast is zo ontzettend groot. Zondag, de eerste dag dat de sneeuw er lag was het nog dikke pret. De hele dag lekker spelen in de sneeuw. Tussendoor even naar binnen om lekker op te warmen en wat te eten en drinken, maar zodra dat er weer in zat wisten we niet hoe snel we weer buiten moesten komen. Heerlijk toch?! Gewoon even alle zorgen vergeten en genieten van al het moois wat moeder natuur ons in de koude winterdagen kan geven. Toen werd het maandag, Jaidy was zondagavond nog reuze blij want ze mocht eindelijk weer naar school! Maar toen kwam het snot en we weten allemaal wat dat betekent! Althans bij ons ligt dat even wat lastiger. Jaidy heeft namelijk astma en daarnaast, om het even niet in dure woorden te omschrijven, allergische neusverkoudheid. Dus daar zit je dan op maandagochtend. Is het een verkoudheid? Is het een allergische reactie? Wel naar school? Niet naar school? Kind in tranen, mama terug in de papieren en op de site van de RIVM om nog eens alles goed te checken, extra medicijnen erin om te kijken of dat effect heeft op de hoeveelheid snot ofwel even hectiek en een berg vraagtekens hoe te handelen. Na alles even te hebben laten bezinken was het 8:00u en kon ik de corona lijn bellen. Advies in gewonnen mbt het wel of niet laten testen van een 4 jarige. Want eerlijk gezegd…ik vind het nogal wat om een kind van 4 jaar 2 keer zo’n XXL wattenstaaf in de neus en keel te laten proppen! Gelukkig was de GGD het daar mee eens. In overleg, gezien haar astma en allergie, eerst even in quarantaine en even goed de klachten te monitoren omdat ze herkenbaar passend zijn bij haar “ziektebeeld”. Nou daar ging haar eerste schooldag. De dag die zo leuk had moeten zijn…na weken weer al je vriendjes en vriendinnetjes zien en gewoon weer even als een kleuter van het normale leven kunnen genieten. In plaats daarvan had ik een hyperactief kind thuis met een simpel loopneusje. Een loopneusje die ze om de haverklap heeft, een loopneusje waar we normaliter niet eens naar omkijken, maar waarvan we nu volledig in de stress schieten en heel ons leven on hold moet.
Na overleg met de leraar houden we dinsdag Jaidy ook nog even thuis gewoon uit voorzorg. Wederom een dag met een stuiterbal vergezeld door een loopneusje. Helaas loopt het einde van de dag wat minder. Jaidy haar neus slaat dicht en alsof voor haar alles nog niet vervelend genoeg was krijgt ze hevige astma aanvallen. Ik krijg het niet onder controle met de welbekende stoomdouches en haar puffers. Ondanks dat dit voor ons een herkenbaar fenomeen is slaat de paniek me toch even om de oren. Niet zo zeer omdat ik het niet vertrouw en vrees dat ze Corona heeft, maar puur doordat ik me zo laat meeslepen in de Corona angst en daardoor gewoon even niet meer helder na kan denken. Omdat Jaidy uiteindelijk zo in haar hevige benauwdheid blijft hangen en niks anders meer kan doen dan huilen, hoesten en uitschreeuwen van de pijn begint ook daar weer een bekend riedeltje. Het bellen van de huisartsenpost, het verhaal uitleggen van begin tot eind, assistente die overlegd met de dienstdoende huisarts, het inplannen van een spoedafspraak bij de “Corona huisartsenpost” en hup in de auto en racen maar. Gelukkig doet de frisse buitenlucht en de 2 hazenslaapjes die ze in de auto doet omdat ze compleet is uitgeput haar goed. Als we bij de huisartsenpost aankomen is de aanval gezakt en heb ik weer een rustig meisje wat een beetje kan lachen. Alle stress bij mij zakt weg en ik kan alles wat er is gebeurd weer relativeren. De huisarts leest haar geschiedenis door en doet de benodigde controles. Haar longen klinken prachtig schoon en geen signalen van een longontsteking, wat ze in dit soort gevallen altijd checken bij Jaidy, en geen zorgen over Corona meer. De laatste vraag die bij me opkomt is natuurlijk, moet ik Jaidy dan toch laten testen?! De huisarts stelt me gerust. We zitten eigenlijk altijd rond deze periode met dezelfde reden bij de huisartsenpost. De symptomen komen ook nu weer compleet overeen met alle voorgaande aanvallen die ze de afgelopen jaren heeft gehad. Het is, voor zover dat zo beoordeeld kan worden, weer gewoon een standaard Jaidy dingetje. Voor de zekerheid gaan we gewoon terug in quarantaine in afwachting van een 24u klachtenvrije periode.
Even gaat je leven on hold! Geen bezoekjes bij opa en oma, niet spontaan de speeltuin in en even niet met je vriendjes en vriendinnetjes spelen. Best pittig! Niet alleen voor Jaidy maar ook zeer zeker voor mij. Mijn sportmoment op woensdag is gecanceld. Dan is het even puzzelen want er moet toch bewogen worden. We proberen binnen wat oefeningen te doen maar op een of andere manier voelt het even als een domper waardoor alles gewoon even minder gaat. Gelukkig hebben we energie genoeg en is het op de straten stil doordat andere kinderen op school zitten. Dit maakt dat we lekker af en toe even een wandelingetje achteraf kunnen maken en lekker even met de slee kunnen spelen zonder andere tegen te komen.
Ondertussen zijn de klachten bijna weg dus nog even en we zijn weer vrij! Althans voor nu! Want met een klein meisje die om de haverklap astmatisch of allergisch snotterend reageert is elke dag maar opnieuw de vraag wat wel en niet kan.
Liefs Mirjam
Mirjam wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Tilburg, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements
