Het is vandaag woensdag 3 februari. Een dag die voor mij even helemaal zwart is. Een dag even helemaal in het teken staat van verdriet. De afgelopen 5 dagen heb ik heftige dagen beleefd met mijn allerbeste vriend die al 11,5 jaar aan mijn zijde staat. Mijn trouwe viervoeter die, zonder dat hij het doorhad, een van de grootste steun en toeverlaten was tijdens mijn afvalrace. Hij zorgde ervoor dat ik dagelijks mijn wandelingen moest maken en dat er op dat vlak er geen beweging te kort was, want of ik nou wilde of niet, minimaal 4 keer per dag moest ik verplicht een wandeling maken. Hij voelde mijn verdriet en struggles aan en wist als geen ander op welke momenten hij me troost moest komen bieden. Maar vandaag moet ik afscheid van hem nemen. Zijn lichaam is zowel mentaal als lichamelijk helemaal op.
Op dit moment kan ik het me gewoon even niet voorstellen….wandelend door het bos….mijn dochter op school en mijn trouwe vriend?! Het voelt even zinloos om al die stappen te maken zonder mijn maatje aan mijn zij.
Vroeger zou ik me tijdens dit soort gevoelens volvreten…simpelweg om mijn emoties niet te hoeven voelen. Vreten is zoveel makkelijker dan erkennen dat je intense verdriet ervaart. Nu, dankzij alle lessen in de afvalrace, ben ik sterk genoeg. Sterk genoeg om te weten dat het niet de oplossing is. Sterk genoeg om toe te geven en mijn emoties de loop te laten gaan. Sterk genoeg om even aan de wereld te laten zien dat het gewoon even niet gaat. Sterk genoeg om een pak koekjes te laten liggen en in plaats daarvan een doos tissues te verslinden.
Ik durf even toe te geven dat mijn verdriet zo groot is dat ik zowel emotioneel als lichamelijk even helemaal op ben. Dat ik de training die vandaag met Marvin gepland stond gewoon even niet aankan omdat ik even pas op de plaats moet maken om dit verdriet te verwerken. Niet door te vreten of te vluchten maar door gewoon al het andere even te laten gaan. Ik kan en ik durf dit in de wetenschap dat de afgelopen trainingen zo goed zijn gegaan en ik mijn kracht daarin heb terug gevonden. Ik durf dit in de wetenschap dat ik over een paar dagen, als het verdriet een beetje is gezakt, ik mijn weg terug kan vinden naar dat waar ik zo hard mee bezig was! Het werken aan mezelf! Ik durf dit omdat ik weet dat als het verdriet wat is gezakt ik de nut van mijn stappen, ook al is het zonder Mazzel, weer terug ga zien…
Liefs Mirjam
Mirjam wordt begeleid door de mastertrainers van Enforce Tilburg, De Afvalrace wordt gesponsord door New Care supplements
