Toen ik begon aan De Afvalrace wist ik natuurlijk wel dat het een zwaar traject ging zijn. Zowel lichamelijk als mentaal. Ik had alleen verwacht dat het lichamelijke gedeelte me zwaarder zou vallen dan het mentale gedeelte. Maar jeetje zeg, wat heb ik me daar toch in vergist! De trainingen gaan eigenlijk heel goed. Althans, ikzelf vind dat ze goed gaan. Natuurlijk heb ik mijn momenten dat Remco aangeeft dat ik door moet gaan, maar dat ik het gewoon even niet meer trek. Er zijn momenten dat ik 20 herhalingen moet doen, maar ik tussendoor even een tel rust pak omdat de verzuring intreed en ik er echt even niet doorheen kom. Er zijn momenten dat ik een oefening anders moet doen of moet skippen omdat ik last krijg van mijn knie, mijn heupen of mijn schouder en als ik in de Small Group Training kijk ben ik zeker niet de beste of de sterkste maar hey, ik versla nog steeds iedereen die thuis op de bank blijft zitten!

Soms gaat het gewoon echt even niet goed.

Mentaal is het even een heel ander verhaal. De afgelopen weken waren voor mij heel confronterend en zwaar. In de eerste week heb ik zowel bij de Kickoff als voor Remco zelf allerlei vragen moeten beantwoorden. Vragen over de brutale eerlijkheid. Ofwel: er niet omheen draaien maar gewoon diep graven tot je het juiste antwoord hebt waar je ook echt iets mee kan. Soms lijkt een antwoord op een vraag namelijk heel makkelijk en logisch maar als je er dan dieper over nadenkt zit er nog zoveel meer achter. Een mooi voorbeeld daarin is mijn antwoord op een van die vragen: Ik wil over 180 dagen naar mezelf in de spiegel kunnen kijken en zeggen “Ik ben goed zoals ik ben”. Waarop ik de vraag kreeg: wanneer ben je dan goed genoeg?! Tsjah, wanneer vind ik mezelf nu echt goed genoeg?! Neem het vloggen. Vol enthousiasme je telefoon pakken, starten met filmen en klaar zou je denken. Nou helaas pindakaas, voor mij dus niet. Ik raak er letterlijk helemaal van uit mijn doen. Ik ben zo kritisch naar mezelf dat ik na meerdere pogingen vaak boos en gefrustreerd mijn telefoon maar opzij gooi. Sterker nog ik krijg er gewoon letterlijk knallende koppijn van. Puur en alleen omdat ik zo nodig TE perfectionistisch moet zijn. Het kromste is dat ik eigenlijk niets anders wil dan een pure, eerlijke en oprechte vlog voor jullie maken. Dat is een uitdaging he?! Neem je een pure en eerlijke vlog op maar doe je hem keer en keer overnieuw omdat je hem niet goed genoeg vindt. Meteen een goede zelfreflectie! Kappen ermee…

En dan de tranen…Er komt zoveel verdriet naar boven, zelfs over dingen waarvan ik dacht dat ik het allang verwerkt had. Verdriet door mensen die me gekwetst hebben met opmerkingen over mijn dik zijn, maar ook gewoon opmerkingen in verhitte gesprekken. Verdriet over mezelf als ik in de spiegel kijk en mezelf zo ontzettend dik zie. Ik heb tranen uit schuldgevoel naar mijn dochter. Ik weet diep van binnen dat ik echt een goede mama ben, maar toch zijn er zo vaak momenten dat ik me zo schuldig voel naar haar. Alle momenten waarop zij meekrijgt hoe onzeker ik ben over mijn lijf. Momenten waarop ik nee moet zeggen omdat mijn gewicht me in de weg zit. Momenten waarop ik haar koekje of snoepje weiger ,die ze uit liefde met me wil delen, omdat ik vind dat ik er te dik van word.

Uit al het negatieve komt iets positiefs!

Gelukkig zit er aan alles ook een positieve keerzijde! Mijn hoofd liep zodanig over dat ik gewoon niet anders meer kon dan het te gaan delen. Het moest er echt gewoon uit want het vrat me op! Ik mailde Remco dat het niet zo lekker ging en ik een storm in mijn hoofd die ik niet meer rustig kreeg. Alles was me gewoon even te veel. Hoe fijn is het dan als je een coach hebt die dit meteen oppakt en je voor een gesprek bij je roept. Een coach die luistert naar alles wat je zegt en je tips geeft die je weer terug helpen naar dat punt waar je wil zijn. Hij gaf me inzicht dat mijn kwetsbaarheid en weerstand geen zwaktes zijn, maar dat het juist de krachten zijn die ik nodig heb om verder te komen. Door hem ben ik in gaan zien dat ik niet moet streven naar een Mirjam die goed genoeg is, want er zullen altijd puntjes zijn die anders kunnen. In het leven ben je namelijk nooit uitgeleerd! Ik zal gewoon moeten leren accepteren dat ik ben wie ik ben en mezelf moeten omarmen met alle imperfecties die ik heb!

Liefs Mirjam