Als de dag van gisteren weet ik nog dat ik aan de keukentafel met enige aarzeling zei: “Oh kijk, de Afvalrace, zal ik je daarvoor opgeven? Waarop jij antwoordde: “Jot, is goed.” Ik had je motivatie al getypt, voordat ik je die vraag stelde. Dus het was nog een kwestie van aanvullen door jou en je aanmelding was verstuurd. Zonder dat we het wisten was dit de eerste stap richting een nieuwe versie van jou.

Als ik kijk naar de foto’s van een half jaar geleden: Jij, aan het begin van dit hele avontuur; een gelukkig en vrolijke vrouw; die midden in het leven staat; omringt door lieve vrienden en familie; een uitdagende baan… Een lieve vrouw die eigenlijk alles heeft, maar toch één van de belangrijkste dingen mist: Liefde voor jezelf. Op onderstaande foto kom je net terug van de eerste bijeenkomst. Je was best geëmotioneerd over de hele ervaring, maar je zei: “Lin, ik ga het écht doen! Ik kan bijna niet geloven dat IK het ben geworden, maar ik ga ervoor!”

Nu, zo’n 5,5 maand verder, kunnen we allemaal zien dat je er voor de volle 100% tegen aan bent gegaan. Je ziet er prachtig uit! Nog mooier dan dat je al was. Ik weet dat je kunt stralen van puur geluk. Maar nu straal je ook nog uit dat je gelukkig bent met jezelf. Je vindt jezelf echt nog niet mooi genoeg, dat weet ik, maar je bent wel blij met hoe je nu leeft en hoe je dingen aanpakt. Je balans tussen genieten en afvallen is iets waar iedereen jaloers op is volgens mij. Het woord ‘herpakken’ is voor jouw daarin een belangrijke sleutel geweest. Ik ben heel trots op hoe je dit alles helemaal alleen gedaan hebt. Waar je vroeger nog wel eens makkelijk achter iemand anders ging staan, ben je nu voorop gegaan in alles. Mega trots ben ik op je, maar je mag vooral heel erg trots zijn op jezelf!

Als de Afvalrace voorbij is gaan we natuurlijk shoppen voor nieuwe kleren, want alles is veel te groot nu. Én we kunnen samen weer gaan sporten. Jeej!
Maar eerst nog even knallen!

En dan weer op naar een volgend avontuur… Met volle angst vooruit, toch?