Dit vraagt mijn trainer Quinten na een training. Deze vraag komt binnen. ‘Ik ben bang dat dit niet gaat lukken.’ Hij geeft mij nog extra vragen mee om hier thuis verder over na te denken.

Op weg naar huis blijft de vraag zich in mijn hoofd herhalen. Ik word er emotioneel van. Waar ik echt bang voor ben? Dat ik het ALLEEN niet kan, dat ik hier niet sterk genoeg voor ben.

Ik ben eigenlijk nooit alleen geweest. Ik heb een tweelingzus (Ellen) waar ik altijd alles samen mee deed. Daarnaast ook nog een broer en zus, dus er was altijd wel iemand thuis. In de studietijd gingen Ellen en ik meer onze eigen weg. In die tijd kreeg ik een relatie met Linda. Ik heb nooit op kamers oid gezeten. Vanuit mijn ouderlijk huis ben ik gaan samen wonen met Linda.

Bijna twee jaar geleden ben ik naar een coach gegaan. Ik zat flink te worstelen met mezelf. Wie ben ik eigenlijk, ken ik mezelf, wat wil ik? Ik heb bij haar geleerd om meer naar mezelf te luisteren. Iets wat ik (nog steeds) moeilijk vind. Ik heb dit eigenlijk nooit echt gedaan. Ik koos vaak wat de andere wilde, dit vond ik prima en het was makkelijk. Lekker comfortabel. Het zit dus nog niet zo in mij om iets voor mezelf te doen, naar mezelf te luisteren. Laat staan iets voor mezelf te kiezen.

Soms wordt het me even te veel. Dit is als ik te veel druk ervaar om te kiezen of als ik niet goed bij mijn gevoel kom. Dan schiet ik vaak in mijn oude ik. Op zoek naar comfort, gemak. Leunend op andere. Vaak gepaard met negatieve gedachtes dat ik het niet kan, niet waard ben enz.

Nu wordt het de kunst om me snel te herpakken als ik ‘terug val’, niet teveel te luisteren naar die negatieve gedachtes en me te richten op de Birgit van nu. Zij is daadkrachtig, maakt gezonde keuzes, luistert naar zichzelf en is een volhouder.

Dit traject ben ik alleen aangegaan. Ik ben een commitment met mezelf aangegaan. Want uiteindelijk komt het op mezelf neer bij moeilijke momenten en ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes en uiteindelijke resultaat.

Dit opschrijven geeft me een sterk gevoel. Het is goed om te weten waar mijn valkuilen liggen. Hopelijk ben ik steeds sneller in staat om te signaleren wanneer ik in mijn oude patroon val, want dan kan ik er ook weer sneller uit stappen en me herpakken.

En gelukkig, echt helemaal alleen ben ik niet. Ik heb heel veel lieve mensen om me heen die me steunen en die ik altijd kan vragen om me te helpen als het alleen even niet lukt.

Liefs Birgit